aster alpejski

aster alpejski

W Polsce astrami nazywane są jednoroczne rośliny należące do rodzaju Callistephus. Natomiast wieloletnie astry potocznie zwane są marcinkami. Prawdopodobnie dlatego, że są w pełni kwitnienia w październiku gdy przypadają imieniny Marcina. W Polsce występuje dziko aster alpejski (A. alpinus) kwitnący wiosną i aster gawędka (A. ammelus) kwitnący latem. Oczywiście istnieje wiele odmian hodowlanych tych astrów.

Natomiast jesienią w naszych ogrodach pysznią się przeróżnymi kolorami astry jesienne zwane właśnie marcinkami. Należą do nich m.in. aster krzaczasty, aster nowobelgijski i aster nowoangielski. Kwiaty mają niewielkie (1-4 cm) zebrane w baldachokształtne wiechy. Kolory od białego przez róże, fiolety, błękity, niebieskie do szafirowych. Kwitną od VII do IX, są miododajne.

  1. Aster krzaczasty (A. dumosus)
    aster krzaczasty

    aster krzaczasty

    pochodzi z Ameryki północnej, niski 25-50 cm, koszyczki kwiatowe małe o średnicy 1,5 cm. Nie jest wymagający co do gleby. Lubi pełne słońce i szybko rośnie. Najlepiej przesadzać go co 3-4 lata.

  2. Aster nowobelgijski (A. novi-belgii)
    pochodzi również z Ameryki Północnej gdzie zasiedla wilgotne brzegi rzek i jezior (nazwę wziął od miejscowości New Belgium- dzisiaj Nowy Jork) W związku z tym aster ten jest nieco bardziej wybredny co do wilgotności gleby i zasobności w składniki pokarmowe. Latem należy go koniecznie obficie podlewać wtedy rozrasta się szybko i bujnie za pomocą kłączy. Na jednym miejscu może rosnąć 8-10 lat. Osiąga wysokość od 60 do 180 cm, łodygi ma silnie rozgałęzione, nie owłosione. Koszyczki kwiatostanowe duże o średnicy 2,5 cm – 5 cm
  3. Aster nowoangielski (A. novae-angliae)
    aster nowoangielski

    aster nowoangielski

    Również jego ojczyzną jest Ameryka Północna (północ USA i południe Kanady) Rośliny są wysokie 130-180 cm, zarówno łodygi jak i liście pokryte są szarawym kutnerem (włoskami), koszyczki kwiatowe są niewielkie ok 2,5 cm. Zamykają się wieczorem, w dniu pochmurne podczas deszczu czy po ścięciu. Astry te niezbyt bujnie się rozrastają ponieważ nie tworzą kłączy. Generalnie jest bardziej odporny na suszę i choroby (mączniak) od astra nowobelgijskiego. Jego wadą jest znaczna tendencja do zasychania liści od dołu. Lubi wapń w podłożu i stanowiska słoneczne.

aster nowobelgijski

aster nowobelgijski

Wszystkie niskie marcinki nadają się na żywopłoty, obwódki, na skalniaki lub do zestawienia z innymi wyższymi astrami i bylinami. Odmiany wysokie ładnie wyglądają posadzone w grupie na trawniku. Na rabatach należy rozmieścić je z tyłu (zwłaszcza nowoangielskie, które mają tendencję do ogałacania się od dołu). Z przodu można posadzić grupami niższe marcinki bądź byliny o podobnych wymaganiach jak również trawy.

Marcinki kojarzą się z ogrodami wiejskimi gdzie dzielą ogród z rudbekiami, złocieniami, dzielżanami, jeżówkami, słonecznikami, słoneczniczkami, daliami.