Odwiedzając latem podkarpacie często widzieliśmy rosnące wzdłuż potoków spore szerokie kępy roślin z efektownymi kremowymi puszystymi jasnymi kwiatostanami – to właśnie było parzydło leśne ( Aruncus dioicus syn. Aruncus sylvestris). W ogrodach osiąga wysokość nawet do 2 metrów. Kępy złożone są z ładnych bardzo wąskich liści podwójnie pierzastych ostro zakończonych. W VI-VII ukazuje się wysoki pęd kwiatowy zakończony długą (do 50 cm) wiechą puszystych kwiatów.
Parzydło jest rośliną dwupienną. Egzemplarze męskie są bardziej dekoracyjne gdyż ich wiechy mają kwiaty czysto białe, natomiast kwiatostany roślin żeńskich są żółtobiałe. Zdarza się, że na jednej roślinie są kwiaty męskie jak też żeńskie. Parzydło najlepiej lubi półcień glebę wilgotną i próchniczną, ale będzie rosło praktycznie na każdej byle nie za suchej. Gatunek zupełnie mrozoodporny. Nieco niższa od gatunku jest odmiana 'Zweiweltenkind’ – osiąga wysokość do 150 cm.
Miesiąc: luty 2013 Strona 1 z 4
Polska nazwa tej rośliny cieszynianka brzmi swojsko i działa na wyobraźnię. Czyżby pochodziła z Cieszyna? Prawdą jest że występuje w Polsce, ale bardzo rzadko w Karpatach, na wyżynie lubelskiej i właśnie na śląsku cieszyńskim.
To mała bylina, wyrasta do 10-25 cm, na długich ogonkach osadzony jest trójlistkowy dłoniasty liść. Wczesną wiosną już w marcu przed rozwojem liści ukazują się bardzo drobne żółte zebrane w główkowate baldaszki kwiaty osadzone na kryzie z jasnozielonych przylistków (podsadek) Większość obserwatorów myśli, że to kwiat właściwy (podobnie jak u poinsecji). Te nazwijmy to „kwiaty” mają średnicę do 4 cm.
Cieszynianka lub gleby próchniczne dość wilgotne wapienne. Jest zupełnie mrozoodporna. Stanowisko cieniste lub półcieniste. Ładnie komponuje się z bylinami wcześnie kwitnącymi jak przylaszczki czy zawilce gajowe. Odmiana 'Thor’ to absolutna rzadkość. Liście ma białoobrzeżone. Również jej przylistki mają wyraźne białe smugi. Cieszynianka oprócz ciepłej swoistej nazwy jest naprawdę ładną dekoracyjną elegancką i ciekawą byliną.
Bergenia (Bergenia cordifolia) ma duże skórzaste liście pomimo że poleca się ją na stanowiska cieniste lub półcieniste całkiem nieźle radzi sobie w słońcu. Tworzy dywan zimozielonych liści. To ważne gdy chodzi nam o całoroczny efekt. Znakomita do sadzenia pod koronami drzew w sąsiedztwie paproci, bodziszków, brunery, żurawek, tawułek, funkii, przywrotnika, tarczownic, rodgersji, epimedium, wielosiłów, trzyktorek, trójsklepek, parzydeł.
Świdośliwa (Amelanchier) to krzew lub niewielkie drzewo. W Polsce największą popularnościa cieszą się świdośliwy: olcholistna (alnifolia) i lamarcka (lamarckii). Najbardziej dostępna jest lamarcka i ewentualnie kanadyjska. Młode liście są miedziane później zielone. Jesienią przebarwiają się na jaskrawo pomarańczowo-czerwonwe. Kwiaty białe o wąskich płatkach zebrane w grona. Kwitnie bardzo obficie, wygląda wtedy jak duży biały obłok.
Większość krzewów zakwita wiosną lub na początku lata np. forsycja, lilaki, jaśminowce, kaliny, krzewuszki , magnolie czy azalie. Często spotykamy się z pytaniami jakie krzewy posadzić, aby kwitły latem i jesienią gdyż w tym czasie przenosimy się na działkę. Wtedy najczęściej polecamy hortensję i właśnie budleję Dawida.
Staje się coraz bardziej popularna. Krzew rośnie silnie (2-2,5 m wys.) i jest szeroko rozgałęziony. Liście ciemnozielone, szare od spodu szare lub srebrzystoszare. Poszczególne kwiatki małe o różnym kolorze zawsze mają pomarańczowe oczko. Zebrane są długie (do ok. 30-50 cm) gęste stożkowate kwiatostany osadzone na wierzchołkach jednorocznych młodych pędów. Są one pachnące miododajne chętnie siadają na nich motyle, które żywią się ich nektarem – stąd wzięła się potoczna nazwa motyli krzew.