Płomyk szydlasty dzieli się bardzo łatwo
Niektóre byliny rosną na tym samym miejscu przez wiele lat wyglądają okazale i obficie kwitną co roku. Są też jednak rośliny które z każdym rokiem mają mniej wigoru, ich liście tracą soczystozielone zabarwienie, a kwitnienie jest słabe i nieefektowne.
Przyczyną często jest zbytnie i nadmierne rozrastanie się kłączy czy rozłogów jak również na wyjałowiona gleba. W tej sytuacji powinniśmy odmłodzić taką rabatę (najczęściej co kilka lat). Zatem wykopujemy, dzielimy i sadzimy rośliny do użyźnionej ziemi w luźnej rozstawie.
Żagwin ogrodowy 'Variegata'
Gatunki, które płytko się korzenią (niskie, kobiercowe) najlepiej rozrywać rękami zaraz po wykopaniu. Tak postępujemy z płomykami szydlastymi, rozchodnikami, rojnikami czy goździkami. W podobny sposób można dzielić rośliny, które mają płożące pędy np. dąbrówki, ułudki czy żagwiny.
Niektóre byliny rozrastają się nadmiernie tworząc liczne odrośla. Jeśli nie jest to nam „na rękę” wszystkie odrosty które wychodzą ponad podstawową kępę, wykopujemy. Tak rozrasta się makleja (Mackleya), której nowe odrośla mogą pojawiać się daleko od rośliny matecznej. Do roślin ekspansywnych zaliczyć można również odętkę (Physostegia), rdesta wężownika (Polygonum bistorta) czy tojeść orzęsioną (Lysimachia ciliata). Na niektórych stanowiskach silne rozrastanie się bylin nie koniecznie od razu wpływa na ich wygląd (często prezentują się okazale i efektownie). W tej sytuacji możemy wstrzymać się z ich dzieleniem i przesadzaniem.
Rozchodnik matrona
Część z bylin tworzy solidne, zwarte kępy, które niezwykle trudno jest rozdzielić. Przykładem może być pełnik (Trollius), tawułka (Astilbe), liliowiec (Hemerocalis), płomyk wiechowaty (Pholx paniculata). W tym przypadku karpy wykopujemy, przycinamy część naziemną i rozcinamy szpadlem. Luźniejszą strukturę karpy mają trzykrotki (Tradescantia), bergenie (Bergenia), funkie (Hosta) czy wiązówki (Filipendula). Po ich wykopaniu do podzielenia powinien wystarczyć nam nóż.
Irys bródkowy
Co 3-4 lata powinniśmy przesadzać irysy bródkowe (Iris barbata) w przeciwnym wypadku środek rośliny „ogałaca się”. Czynność tę wykonujemy w połowie sierpnia po uformowaniu pąków kwiatowych na przyszły rok. Wykopane kłącza dzielimy na mniejsze skracając ich korzenie do długości około 20 cm a następnie sadzimy w grupach po 3-4 sztuki w odległości 30-60 cm.
Przed ponownym sadzeniem bylin glebę należy przekopać, odchwaścić i użyźnić np. kompostem, torfem lub rozłożonym obornikiem. Można również zastosować wieloskładnikowe nawozy mineralne (do 10 dkg/1m2). Nowe nasadzenia po posadzeniu obficie podlewamy.
