Kategoria: Wszystko o bylinach Strona 10 z 18

Artykuły ogrodnicze i porady dotyczące bylin ogrodowych

Obsadzanie rabaty roślinami o ozdobnych liściach

Ozdobą roślin oprócz oczywiście kwiatów mogą być liście. Mają one przeróżne kształty i kolory i właśnie te cechy można wykorzystać. Oto propozycja:

Tło – kokornak: mocne pnącze o sercowatych liściach, które może być rozpięte na pergoli lub ścianie domu. Pod nim plamy z tawułek, brunnery o zielonych, łaciatych lub złotych liściach, pomiędzy nimi ładnie będą wyglądały szablaste liście kosaćców holenderskich.

To zestawienie ładnie wygląda w cieniu, półcieniu i jest efektowne przez cały sezon. Można wzbogacić je o rodgersje, bergenie, epimedium, języczki, wiązówki, miodunki, jasnoty, jarzmianki a przede wszystkim funkie i żurawki o przeróżnym kształcie i zabarwieniu liści.

Przy zakładaniu rabaty trzeba pamiętać, aby rośliny nie sadzić pojedynczo tylko plamami. Jeśli rabata jest duża plamy należy powtarzać w nasadzeniu co wygląda bardzo naturalnie.

Rośliny dwuletnie – co to znaczy

Są rośliny które od wykiełkowania nasion do wydania kwiatów i owoców potrzebują dwóch sezonów wegetacyjnych. Należą do nich malwy, laki, stokrotki, niezapominajki, bratki, dzwonki ogrodowe. Główny termin ich siewu to czerwiec i lipiec. Pierwszego roku rośliny tworzą rozetę liściową i w tej postaci zimują. W następnym roku po zimowym przechłodzeniu (tzw. jarowizacji) rośliny zakwitają.

Czasami u niektórych dwulatków już na jesieni czyli bez przechłodzenia mogą ukazywać się kwiaty – tak mają bratki, stokrotki, maki syberyjskie. Oprócz wymienionych powyżej dwulatków do tej grupy zaliczamy jeszcze dziewannę, farbownik lekarski, firletkę kwaiecistą, goździk brodaty, popłoch pospolity, żmijowiec zwyczajny.

Część z roślin dwuletnich żyje rzeczywiście 2 lata i po wydaniu nasion zamiera (bratki, dzwonki ogrodowe) inne przeżywają, ale w kolejnych latach kwitną coraz słabiej (np. stokrotki, malwy, goździki brodate, maki syberyjskie) Duża część dwulatków odnawia się w ogrodzie przez samosiewy (np. naparstnice, bratki, niezapominajki, żmijowce)

Mięta o pstrych liściach – lecznicze i ozdobne zioło

Mięta wonna 'Variegata'

Mięta wonna 'Variegata'

Spośród mnogości mięt o przeróżnych smakach zajmuje mięta białoobrzeżona (Mentha suaeveolens 'Variegata’). Oprócz walorów leczniczych, zapachowych uprawia się ją również w celach dekoracyjnych. Ładnie wygląda posadzona samodzielnie w pojemnikach jak również z innymi roślinami. Stanowi dla nich tło. Mówi się wtedy o niej że jest rośliną strukturalną.

Jest to roślina wieloletnia, liście ma lekko ząbkowane, gęste, pędy długości 40 cm , lekko zwisają. Bardzo ładnie wygląda przemiennie sadzona z roślinami o wzniosłym pokroju np. z pelargoniami stojącymi, daliami, gazaniami, suchołuskami czy petuniami. Doskonale również wygląda w kompozycji z innymi ziołami.

Z powodu jej niesamowitego zapach przypominającego jabłko nazywana jest czasem mięta jabłkową.

Żurawki – liście jak malowane

Żurawkowy mix kolorów

Żurawkowy mix kolorów

Żurawki to niskie byliny o liściach na długich ogonkach wyrastających z krótkiej zgrubiałej łodygi. Liście mają 5-9 klap. W naszym klimacie żurawki są mrozoodporne, ich trwałe grube liście w łagodne zimy mogą nie zamierać. Wiosną wypuszczają młode soczyste liście.

Od mają do lipca rozwijają się wiechowate kwiatostany złożone z mnóstwa drobnych kwiatków dł. 3-12 mm, białych, kremowych, różowych i czerwonych. Najczęściej uprawianą żurawką jest:

  1. Żurawka drżądżkowata (Heuchera brizoides) – Powstała ze skrzyżowania H. sanguinea z H. micrantha i z H. americana. Wys. roślin 50-60 cm. Kwiaty czerwone, różowe lub białe. Nadają się do cięcia.
  2. Żurawka drobnokwaitowa (Heuchera micrantha) Wys. do 20 cm, kwiaty drobne, beżowo różowe
  3. Żurawka krwista (Heuchera sanguinea). Osiąga 30-40 cm wys. Liście ma zielone a kwiaty żywo czerwone (odm. Alba ma kwiaty białe)

Chociaż żurawki uprawiane są w ogrodach od końca XIX wieku w ostatnich latach przeżywają niebywały renesans. A to za sprawą pojawienia się na rynku niezwykle atrakcyjnych odmian. Są to mieszańce międzygatunkowe i międzyodmianowe. Ich piękne barwne liście znakomicie wyglądają w nasadzeniach czystych jak i w zestawieniu z innymi żurawkami czy bylinami. Są wśród żurawek odmiany o bardzo jasnych liściach jak i bardzo ciemnych. To wprost wymarzona okazja do tworzenia kompozycji kontrastowych np.  Odmiana ’Key Lime Pie’ (limonkowa) z 'Obsidian’ (ciemnopurpurowa) bądź Serduszka 'Gold Heart’ z Żurawką 'Purple Petticoats’ czy np. Żurawka 'Burnished Bronze’ z trawą Hakonechloa 'Aureola’. Żurawki możemy pokategoryzować wg. barwy liści

ZIELONOLISTNE – np.

Żuraweczka 'Fire Chief'

Żuraweczka 'Fire Chief'

'Kimono’
'Mint Julep’

PURPUROWE- np.
'Can Can’
'Purple Petticoats’

ODCIENIE ZŁOTA I POMARAŃCZY np.
'Stoplight’
'Amber Waves’
'Creme Brule’

Są odmiany, które bardzo trudno jest przypisać do którejś z ww grupy. Mają pomieszane barwy bądź ozdobne plamki, nerwy np. 'Electra’ czy 'Snow Storm’

Żurawka 'Southern Comfort'

Żurawka 'Southern Comfort'

Spośród mnogości oferowanych żurawek szczególną uwagę chcielibyśmy zwrócić na 'Southern Comfort’. Tę odmianę cechuje nieprawdopodobny wigor. Tworzy kępę o szerokości do 60 cm, wys 35 cm. Liście cynamonowobursztynowe są bardzo duże (wielkości dłoni.) Kwiaty kremowobiałe pojawiają się latem.

Blisko spokrewniony z żurawkami są żuraweczki czyli heucherelle. Powstały one ze skrzyżowania żurawek z tiarellami. Mają również piękne ozdobne liście Przybierają kształt poduszkowaty, kępiasty. Liście półzimozielone z różnorodną kolorystyką, ciekawym kształtem blaszki liściowej np. ’Stoplight’ czy ’Fire Chief’.

Żurawki, żuraweczki i tiarelle lubią żyzne próchniczne gleby o odczynie obojętnym. Dobrze rosną w półcieniu i lekkim słońcu (prażące słońce może je przypalać) Podczas bezśnieżnych zim bezpieczniej będzie nakryć je włókniną, stroiszem czy innym przewiewnym materiałem. Jeżeli żurawki rosną w pojemniku bezpieczniej jest przenieść go do nieogrzewanego jasnego pomieszczenia.

Ponieważ zapanowała moda na żurawki, żuraweczki i tiarelle tylko krok od zrzeszania się ich wielbicieli w towarzystwa przyjaciół żurawek tak jak to czynią fani róż, fuksji czy lilii.

Hakonechloa smukła – japońska trawa kaskadowa

Hakonochloa 'All Gold'

Hakonochloa 'All Gold'

Hakonechloa to trawa wieloletnia której ojczyzną jest Japonia. Jej nazwa pochodzi od góry Hakone i Chloa co znaczy po grecku trawa, macra to po łacinie szeroka gdyż tworzy rozłożyste kępy. Dorasta do 30-60 cm wys. i podobnej szerokości. Liście ma podłużne, lancetowate, zielone, złote lub w paski łukowato wygięte na zewnątrz i opadające kaskadowo. Kwiaty w formie kłosów pojawiają się od VIII do X i doskonale nadają się na świeże i suche bukiety. W łagodne zimy liście nie zamierają natomiast w  mroźne bezśnieżne część nadziemna może zasychać.

Hakonechloa preferuje stanowiska słoneczne jak i półcieniste. W głębokim cieniu liście zielenieją. W miejscu jasnym i w niższej temperaturze liście jaśnieją i przybierają barwę kremową. Wczesną wiosną i późną jesienią widać czerwonawe przebarwienia. Z kolei pełne słońce może ją przypalać. Wnioski: Hakonechloa najlepiej rośnie i jest najefektowniejsza w niezbyt głębokim cieniu, półcieniu jak też na wystawie wschodniej gdzie dopołudniowe promienie słoneczne dobrze służą roślinie. W miejscach ocienionych, pokrój wzrost rośliny będzie bardzo dobry tylko jej liście mogą zielenieć.

Hakonechloa 'Stripe It Rich'

Hakonechloa 'Stripe It Rich'

Hakonechla lubi gleby żyzne, umiarkowanie wilgotne przepuszczalne. W zimie nie toleruje wilgoci. Źle znosi gleby ciężkie, gliniaste jak też piaszczyste, nadmiernie przepuszczalne i suche. Rośnie wolno, jest długowieczna z wiekiem szeroko się rozrastając. Na przestrzeni 5 lat może osiągnąć szerokość do 90 cm. Hakonechloa doskonale nadaje się na obwódki, do ogrodów skalnych, japońskich posadzona na skarpach. Jako roślinę okrywową sadzi się ją co 45 cm. Dobrze rośnie na brzegu oczka wodnego lub strumyka, pod koronami drzew i krzewów w lekkim cieniu w towarzystwie żurawek, funkii, tawułek, naparstnic, parzydła, epimedium, miodunek, ułudek, paproci, rodgersji, tarczownic, ophiopogona. Ważne, że nie jest trawą ekspansywną i nie zagraża sąsiednim roślinom.

Do pojemników można sadzić ją samodzielnie lub w kompozycjach z innymi roślinami. Dzięki swojemu pokrojowi nadaje układowi lekkości i finezji.

Nie usuwamy liści jesienią gdyż suche chronią roślinę przed mrozem. Przycina się je pod koniec lutego lub na początku marca – przed rozpoczęciem wegetacji.

Najczęściej dostępne odmiany to:

Hakonechloa 'Albo Striata'

Hakonechloa 'Albo Striata'

  1. Hakonechloa macra 'Albostriata’ – Liście zielonożółte z jasnymi cienkimi paskami wzdłuż blaszki źdźbła. Wys. 30-45cm. Dość tolerancyjna na słońce.
  2. Hakonechla macra 'All Gold’ –  wys. 30 cm. Liście szerokie jasnożółte złotawe nie paskowane bardziej wyprostowane niż u innych odmian lecz również kaskadowo układające się
  3. Hakonechloa macra 'Stripe it Reach’ – wys. 25-30 cm Liście żółtozielonkawe kaskadowe z białymi liniami wzdłuż blaszki liściowej
  4. Hakonechloa macra 'Aureola’ (syn. Albo Aurea) – wys. 30-35 cm. Liście żółte z wąskimi zielonymi paskami. Gorzej znosi bezpośrednie nasłonecznienie zimą. Jej liście najczęściej zasychają
  5. Hakonechloa macra 'Beni Kaze’ – Liście ma zielone, które na jesieni przebarwiają się na intensywnie czerwony kolor. Wys. 60-90 cm

Hakonechloa to jedna z najpiękniejszych traw o wszechstronnym zastosowaniu.

Wygląd liści pomocny w uprawie roślin

Liście słoneczniczka pstrego (Heliopsis helianthoides)

Liście słoneczniczka pstrego (Heliopsis helianthoides)

Różnorodność kształtów, kolorów i budowy liści świadczy o przystosowaniu roślin do różnych warunków środowiskowych. W liściach odbywają się skomplikowane procesy fotosyntezy i oddychania.

  1. Liście srebrzyste, niebieskawe lub niebieskoszare – W ten sposób rośliny chronią się przed nadmiarem promieni słonecznych, które odbijają się od rośliny. Świadczy to również o tym, że właśnie takie rośliny lubią stanowiska słoneczne i doskonale sobie w takich warunkach radzą. Przykładem mogą być: starzec, lotus, lawenda, gnafalium, oliwka, santonina czy dichondra.
  2. Liście mięsiste z dużą ilością wody – Są charakterystyczne dla roślin lubiących cień lub półcień np. niecierpek, fukcja czy begonia
  3. Liście skórzaste – Ich wierzchnia warstwa pokrywa część ochronna dzięki której roślina ogranicza parowanie co powoduje, że znosi okresową suszę. Przykłady: cytryna, oleander, laur, sundaville czy hibiskus
  4. Liście pstre z białymi, żółtymi lub kremowymi plamami – Rośliny te wymagają dużo światła (ale nie wystawienia na bezpośrednie nasłonecznienie)  np. bluszcz, bluszczyk kurdybanek, plektrantus, trzmielina, słoneczniczek pstry
  5. Duże, miękkie liście – Mają dużą powierzchnię parowania  dlatego wymagają większej ilości wody. Przykłady: bananowiec, bieluń, hibiskus bylinowy
  6. Małe liście – Ich powierzchnia parowania jest zredukowana. Rośliny te są odporne na upał i słońce. Nie lubią wilgotnego podłoża np. lotus, brachycome, rozmaryn, lawenda, sanwitalia.
  7. Liście mięsiste – Są one zbiornikami wody. Rośliny bez trudu znoszą suszę. Przykłady: niektóre rozchodniki, portulaka, agawa, żyworódka.

Strona 10 z 18

Oparte na WordPress & Theme by Anders Norén